U dzieci pierwsze kroki pojawiają się około 12 -16 miesiąca życia, a do 18 miesiąca powinno już samodzielnie chodzić. Są to początki nauki chodu, gdzie testują one różne warianty stawiania stóp, a wśród nich jest chód na palcach. Można więc stwierdzić, że w tym okresie jest to dość typowe zjawisko, gdzie dziecko doświadcza świata oraz rozwija swoją kontrolę motoryczną. Im starsze dziecko, tym ta kontrola motoryczna powinna być bardziej ukształtowana, może się jednak zdarzyć ,że podczas zabawy bądź w sytuacjach emocjonalnych ( np. radość na widok mamy) będzie nadal poruszało się na palcach. Ta sytuacja jest całkiem normalna.
Na pewno wtedy gdy dziecko przekroczy 2 rok życia, a wzorzec chodu na palcach będzie się nadal utrzymywał lub pogłębiał. Nigdy nie można lekceważyć takiej sytuacji, ponieważ może świadczyć o poważniejszym problemie niż nam się wydaje. Problem ten może dotyczyć patologi ośrodkowego układu nerwowego np. mózgowe porażenie dziecięce itp., bądź też zaburzenia pochodzenia nerwowo- mięśniowego np. wrodzone skrócenie mięśnia Achillesa itd. Wszystkie te aspekty oczywiście powinniśmy zbadać u doświadczonego specjalisty.
W takim przypadku mówimy o idiopatycznym chodzie na palcach. Idiopatyczne czyli przyczyna nieznanego pochodzenia jednak w wielu przypadkach mówi się, że problemy te mogą dotyczyć takich sfer jak : obniżone napięcie mięśniowe, czy zaburzenia integracji sensorycznej. Bardzo ważne jest, aby wychwycić pierwsze symptomy idiopatycznego chodu oraz właściwego zdiagnozowania przyczyny. Trzeba pamiętać o tym, że zbagatelizowanie oraz zaniedbanie problemu może mieć przykre konsekwencje w późniejszych latach dziecka. Zawsze trzeba patrzeć na dziecko z perspektywy kilku lat i zastanowić się jak może wyglądać ono za 5, 10, 15 lat. Chód na palcach może prowadzić do rozwoju innych nieprawidłowości takich jak np.: płaskostopie lub koślawość kolan.